Voor het mooie leest u deze column net een paar dagen te laat, Valentijnsdag is immers al voorbij. Zelf heb ik niet zoveel met het commerciele gedachtengoed dat tegenwoordig gepaard gaat met deze dag, maar des te meer heb ik met de liefde.
De kabinetsperiode van Rutte II loopt op z'n einde en in maart mogen wij weer naar de stembus. Voor mij is dat altijd een spannend moment waarop wij Nederlanders de koers voor de komende jaren bepalen.
Voor de zoveelste keer ben ik al onderweg als ik mij realiseer dat ik iets vergeten ben. En ik had het nog wel klaar gezet op tafel, zodat ik het níet zóu vergéten. Zucht, moe word ik er soms van, van dat warhoofd van mij.
In de afgelopen columns bent u hier getrakteerd op de nasleep van de Kerkbuurt-discussie. Kennelijk voelen sommigen de behoefte om nogmaals hun punt te maken, gesteund door grote filosofen. Ik haak af.
Voetbalfilosoof Johan Cruyff sprak ooit deze legendarische woorden. Je gaat het pas zien, als je het door hebt. Voor mij zit daarin: pas als je weet wat je verliest, of dreigt kwijt te raken, pas dan kom je in beweging.
Schaatskoorts: ik heb het nooit begrepen en zal dat ook nooit doen. Ik heb persoonlijk vrij weinig met winter en kou en een wintersportvakantie zal voor mij eerder een straf zijn dan een leuk uitje.
Sinds augustus van het vorige jaar hebben we in Sliedrecht een wethouder van buiten ons dorp (een zogenoemde broodwethouder). Nadat het eerder al wel eens was geopperd, is het er dus vorig jaar echt van gekomen.
De Nederlandse taal kent vele uitdrukkingen waar dieren in genoemd worden, zo trots als een pauw is er één van. Maar bijvoorbeeld ook zo sluw als een vos, in de aap gelogeerd zijn of de kip met de gouden eieren slachten.
Kerkgebouwen zijn in Nederland vaak het middelpunt van de samenleving. Zo ook in Sliedrecht. Op een klein stukje Sliedrecht staan enkele kerken dicht bij elkaar: de Kerkbuurt. Een heel klein stukje van die buurt was het decor van veel discussie in 2016.
